وقتی که گیاهی می کارید علاقه دارید که آن گیاه رشد کند و شاداب باشد.
و وقتی که دیدید آن گیاه شاداب است و رشد می کند در آن صورت همواره به فکر
آن گیاه خواهید بود و نیازها و خواسته هایش را هم فراهم می کنید.
ولی اگر آن گیاه پژمرده شود در نگاه شما هم دیگر ارزش چندانی نخواهد داشت.
خداوند هم که انسان را آفریده است نسبت به انسان چنین نگاهی دارد و انسان
های پژمرده در نزد خداوند جایگاه و ارزش به مراتب کمتری نسبت به انسان های
امیدوار در عمل دارند.
خدا را در جایی دیدم که هیچ چیز دیگری وجود نداشت
در تنهایی مطلق که نه احساس درد دارید و نه احساس شادی و نه چیزی وجود دارد
در جهانی بسیار تاریک و بزرگ که در وجودم قرار داشت
و نور خدا مانند خورشیدی درخشان این جهان بزرگ را روشن کرد و به آن زندگی داد
او بهترین دوست است